تحلیل روانشناختی درباره وابستگی به تأیید، خودارزشی مشروط و نیاز به تعلق
چرا بعضی افراد برای تصمیم‌گیری، باید نظر دیگران را بدانند؟
چرا وقتی کسی آن‌ها را تحسین نمی‌کند، احساس بی‌ارزشی می‌کنند؟
و آیا ممکن است این وابستگی به تأیید، ریشه در کودکی یا احساس ناامنی عمیق‌تری داشته باشد؟
در اپیزودی از پادکست «Speaking of Psychology»، دکتر الن هندریکسون، روان‌شناس بالینی، درباره الگوی روانی‌ای صحبت می‌کند که بسیاری از افراد را گرفتار می‌کند: وابستگی مزمن به تأیید دیگران.
او توضیح می‌دهد که انسان‌ها ذاتاً موجوداتی اجتماعی‌اند، و نیاز به تعلق بخشی طبیعی از روان ماست.
اما زمانی که ارزشمندی خود را فقط از نگاه دیگران می‌سنجیم، به خودارزشی مشروط تبدیل می‌شود:
«من فقط وقتی خوبم که دیگران مرا تأیید کنند.»
این باور می‌تواند در کودکی شکل بگیرد، جایی که عشق و توجه، مشروط به رفتار یا موفقیت کودک بوده.
به‌تدریج، فرد یاد می‌گیرد که باید «همیشه خوب» یا «مورد پسند» باشد تا پذیرفته شود.
دکتر هندریکسون می‌گوید:
«کسانی که همیشه دنبال تأیید هستند، اغلب نمی‌دانند واقعاً چه می‌خواهند چون ذهن‌شان همیشه درگیر این است که دیگران از آن‌ها چه می‌خواهند.»
راه رهایی از این الگو، در بازسازی رابطه با خود است:
- تمرین تصمیم‌گیری مستقل حتی در موارد کوچک
- شناسایی ارزش‌های شخصی و اولویت‌دادن به آن‌ها
- و کاهش حساسیت به بازخوردهای منفی
در پایان اپیزود، او جمله‌ای مهم بیان می‌کند:
«تأیید دیگران لذت‌بخش است، اما ارزش تو را تعریف نمی‌کند. تو می‌توانی مهربان باشی، بدون آن‌که وابسته باشی.»
اگر احساس می‌کنی ارزش‌مندی‌ات را از نظر دیگران می‌گیری، وقت آن رسیده خودت را دوباره کشف کنی. روان‌شناسان ما می‌توانند همراهت باشند در مسیر استقلال درونی.
دیدگاه خود را بنویسید.